Sulejów: dobiega końca renowacja i konserwacja ołtarza głównego w kościele cysterskim

Dobiega końca renowacja i konserwacja ołtarza głównego w kościele cysterskim w Sulejowie w diecezji radomskiej. Obiekt sakralny jest jedynym cysterskim opactwem warownym na terenie Polski z tak dobrze zachowanymi i silnie rozwiniętymi późnośredniowiecznym klasztornymi obwarowaniami.

Prace konserwacyjne przy ołtarzu polegają na oczyszczeniu polichromii z warstwy przemalowań i kurzu, uzupełnieniu ubytków i wypełnienie ich odpowiednim kolorem. Ta sama zasada konserwacji została zastosowana przy figurach czterech ewangelistów i filarów w ołtarzu. Przy konserwacji wykorzystano 300 srebrnych i złotych płatków o grubości 0,000125 mm.

Brakujące drewniane elementy ołtarza zostały wykonane w pracowni "Ars Fortis" w Krakowie. Wykonano również brakujące palce u rąk czterem ewangelistom, które odpadły nadjedzone przez korniki.
W kościele dobiega także końca II etap prac konserwacyjno-renowacyjnych malowideł ściennych z 1552 roku.

Klasztor obronny w Sulejowie z kościołem, zabudowaniami i ich reliktami oraz obwarowaniami i terenem dawnych ogrodów to jeden z najcenniejszych polskich zabytków o wysokiej randze artystycznej oraz wartościach historycznych i naukowych. Obok Jędrzejowa, Koprzywnicy i Wąchocka, należy do grupy dwunastowiecznych małopolskich opactw będących bezpośrednimi filiami francuskiego klasztoru cysterskiego w Morimond, założonych prawdopodobnie w związku z planowanymi akcjami misyjnymi na Rusi.

Początki opactwa w Sulejowie to 1176 rok. W kapitularzu, który zachował cechy romańskie, obecnie mieści się muzeum, zawierające cenne eksponaty: wizerunek Kazimierza Sprawiedliwego, opata Schenkinga, unikalny tryptyk przedstawiający Trójcę Świętą z pierwszej połowy XVI w. oraz liczne szaty liturgiczne.

Kościół św. Tomasza Kantuaryjskiego został wzniesiony prawie w całości z piaskowca szydłowieckiego (mury zewnętrzne, elementy konstrukcyjne i dekoracyjne), reszta z cegły. Nad dawnym wejściem bocznym znajduje się romański tympanon z końca XII w. przedstawiający płaskorzeźbiony krzyż wczesnochrześcijański, po bokach którego jest słońce, księżyc i ptak jako symbole śmierci Chrystusa. Nad romańskim portalem wejścia głównego umieszczony jest maswerk z XIII wieku. Wnętrze jest późnoromańskie.