Święcenia diakonatu na Wawelu

Diakonat jawi się jako wejście w tajemnicę miłości – tajemnicę miłości Chrystusa do Kościoła – mówił abp Marek Jędraszewski, prosząc o modlitwę za kandydatów do święceń, aby stali się świadkami miłości, która nigdy się nie kończy. W katedrze na Wawelu siedmiu kandydatów przyjęło święcenia diakonatu z rąk metropolity krakowskiego.

Odnosząc się na początku homilii do Mowy eucharystycznej Jezusa, abp Marek Jędraszewski zwrócił uwagę na dwa dogmaty: eucharystyczny i dotyczący istota Bożego Słowa, które jest „duchem i życiem”. Metropolita zaznaczył, że Jezus od początku wiedział, że niektórym trudno będzie uwierzyć, że Jego Ciało jest prawdziwym pokarmem, a Krew – prawdziwym napojem. Już wówczas w synagodze w Kafarnaum poddał Apostołów próbie wiary pytając, czy chcą odejść. Piotr wyznał wtedy wiarę w Jezusa jako Syna Bożego. Niejako finałem tego nauczania jest nakaz misyjny, który Chrystus zostawia uczniom tuż przed wniebowstąpieniem. Wskazuje też na kryterium słuszności wyboru wiary, bo tym, którzy uwierzą, towarzyszyć będą znaki – w imię Jezusa będą wyrzucać złe duchy, mówić nowymi językami, uzdrawiać chorych.

Metropolita zauważył, że potwierdzeniem słów Jezusa o znakach są dzieje Kościoła po zesłaniu Ducha Świętego. Przykładem jest uzdrowienie sparaliżowanego od ośmiu lat Eneasza i wskrzeszenie do życia Tabity przez św. Piotra, opisane w czytanym dzisiaj fragmencie Dziejów Apostolskich. – To były pierwsze wielkie znaki, które dokonywały się w świecie dzięki temu, że Chrystus był i jest ze swoim Kościołem i że można z Nim i przez Niego dokonywać prawdziwie wielkich rzeczy – mówił arcybiskup. – Kościół to szczególna wspólnota – Boży lud działający z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa wszędzie tam, gdzie dokonują się wielkie dzieła Boże głoszenia Ewangelii, a jeszcze bardziej sprawowania Eucharystii; Kościół jest wszędzie tam, gdzie dokonuje się bezinteresowne dobro – dodawał metropolita podkreślając przykład życia chrześcijańskiego, który ma wskazywać innym na źródło tej dobroci jakim jest Jezus Chrystus.

Arcybiskup zaznaczył, że w te dzieje Kościoła włączają się nowi diakoni, w życiu których dokonała się szczególna przemiana serc i umysłów prowadząca do wyznania, że Jezus jest Świętym Boga; którzy uwierzyli w potęgę słów Jezusa, które „są duchem i życiem”. – Wiara w Jezusa i w Jego słowo jest archetypem wszelkiego posłuszeństwa w Kościele – fundamentem i archetypem – mówił abp Marek Jędraszewski.

Zwrócił uwagę, że diakonat musi być aktem osobistej wolności, a nie zniewolenia lub przymusu. – Słowo Jezusa mające moc przekształcania rzeczywistości, jest także w stanie w każdym z was dokonać wielkich rzeczy, jeżeli tylko temu Słowu będziecie posłuszni – dodawał metropolita wskazując, że przyrzeczenia, które składają diakoni są wyrazem głębokiej i intymnej więzi z Jezusem.

– Diakonat jawi się jako wejście w tajemnicę miłości – tajemnicę miłości Chrystusa do Kościoła – mówił metropolita zwracając uwagę, że Janowy opis ustanowienia Eucharystii kończy się stwierdzeniem „umiłowawszy swoich do końca ich umiłował”. – Tak Chrystus umiłował swój Kościół i wy podobnie macie Chrystusowy Kościół kochać – w najprzeróżniejszych poziomach miłości, która urzeczywistnia się w Kościele. A zwłaszcza w miłości charytatywnej, zatroskanej o dobro człowieka, czasem nawet nieznanego z imienia i nazwiska, któremu trzeba pomóc, nie pytając kim jest, jakie ma poglądy i w co wierzy – wystarczy, że jest potrzebujący, wystarczy nasza wiara, że także on jest Bożym dzieckiem – zakończył arcybiskup prosząc o modlitwę za kandydatów do święceń, aby stali się świadkami miłości, która nigdy się nie kończy.