Święci małżonkowie

Kanonizacja w trakcie obrad synodu poświęconego rodzinie Zelii i Ludwika Martinów z Francji, rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus – jest niezwykle wymownym gestem ze strony papieża. Pokazuje, że małżeństwo i rodzina są równie dobrą drogą do świętości co kapłaństwo bądź życie zakonne.

Dowodzi zarazem, że świętość rodziców rodzić może świętość ich dzieci, czego najlepszym przykładem jest mała Tereska.

Głównym motywem uznania świętości państwa Martinów – jak podkreślił Franciszek – było budowanie przez nich dzień po dniu rodziny jako środowiska pełnego wiary i miłości. Papież pokazuje wbrew utartym stereotypom, że aby osiągnąć świętość, nie trzeba być męczennikiem, ascetą, mistykiem czy całkowicie oddać swoje życie ubogim, lecz wystarczy żyć do końca charyzmatem sakramentu małżeństwa. Kanonizacja ta – podobnie jak dokonana przez Jana Pawła II w 2001 r. beatyfikacja małżeństwa Quattrocchich – przezwycięża dylemat przez wieki obecny w Kościele, a zakładający, że „całkowite oddanie się Bogu jest sprzeczne z oddaniem się współmałżonkowi”. Jest także szansą na zdjęcie piętna z ludzkiej seksualności, która była i często nadal jest uważana za przeszkodę w zjednoczeniu z Bogiem.

Wyniesienie na ołtarze Zelii i Ludwika Martinów pokazuje znakomity wzór rodziny chrześcijańskiej. Dwojga ludzi zakochanych w sobie bez cienia patosu, związanych miłością gorącą i pełną ekspresji. Ale miłość ta nie miała nic wspólnego z egoizmem we dwójkę, nie zamykała ich na sobie, lecz otwierała na Boga, własne dzieci i ubogich. Ich dom pełen był naturalnej, ciepłej i otwartej atmosfery, i w takim klimacie zrodziły się powołania ich córek, w tym św. Teresy od Dzieciątka Jezus.

Przykład świętych małżonków Martinów dowodzi, jak bardzo potrzebna dziś jest pogłębiona duchowość małżeństwa i rodziny. To tylko na tej drodze może być przezwyciężony współczesny kryzys rodziny. Jej przekazywanie jest głównym elementem misji rodziny w Kościele i świecie, nad czym właśnie obraduje rzymski synod biskupów.

Marcin Przeciszewski