Święto Chrystusa Kapłana – refleksja nad Eucharystią i powołaniem

– Pan Bóg wykorzystał chęć poświęcenia się jakiejś idei, sprawie, jakiemuś dobru, które zawsze we mnie było – powiedział ks. Adam Pawłowski z parafii św. Augustyna w Czapurach koło Poznania. Duchowny podzielił się swoim świadectwem w związku ze Świętem Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana, które w Polsce obchodzone jest od 2012 r. i stanowi okazję do refleksji nad tajemnicą kapłaństwa.

Choć korzenie tej idei sięgają głęboko, samo święto obchodzone jest od niedawna. Ustanowił je papież Benedykt XVI po zakończeniu Roku Kapłańskiego, obchodzonego od czerwca 2009 r. do czerwca 2010 r. Była to odpowiedź Następcy św. Piotra na liczne postulaty, jakie napływały do Stolicy Apostolskiej z różnych stron świata. Papież pozostawił Kościołom lokalnym swobodę decyzji co do wprowadzenia tego święta. W Polsce zostało ono ustanowione przez Konferencję Episkopatu Polski w 2012 r.

Ponieważ święto przypada po okresie wielkanocnym, jest szansą na głębsze przeżycie tajemnic wiary, refleksję nad Eucharystią oraz rolą kapłana jako pośrednika pomiędzy wiernym a Chrystusem. To również okazja do modlitwy za kapłanów i przypomnienia, że każdy z nich nosi własną, osobistą historię.

Ks. Adam Pawłowski przyznał, że nigdy nie myślał o kapłaństwie, a jego droga powołania była naznaczona trudnymi doświadczeniami rodzinnymi. – Pana Boga nie można ograniczać w Jego działaniach, które są bardzo kreatywne – powiedział. Duchowny pochodzi z rodziny, którą nazwał „trudną”; po śmierci jego czteroletniego brata ojciec popadł w alkoholizm, a siostra odeszła od Kościoła i związała się z subkulturami. – Wszystko jest po coś – podkreślił. Jak zaznaczył, to właśnie te doświadczenia dziś pomagają mu docierać do zagubionej młodzieży. Jako kapelan ośrodka wychowawczego dla młodych „na bakier z prawem”, widzi, jak jego własna historia służy tym, którym posługuje. Za swoją siostrę modlił się przez 26 lat – nawróciła się.

O. Roman Łaba, posługujący na Ukrainie, zwrócił uwagę na kapłaństwo jako znak obecności Boga wśród cierpiących. – Jako kapłan jestem znakiem obecności Boga wśród ludu, który cierpi – powiedział. Odnosząc się do trwającej w jego ojczyźnie wojny, przyznał, że w tych trudnych doświadczeniach ludzie coraz częściej szukają Boga, zadając pytania o sens i nadzieję. Jak zaznaczył, jedyne, czego doświadcza w tej posłudze, to wierność Boga – mimo kruchości człowieka. Przypomniał również, że kapłaństwo powinno być wzorowane na Jezusie, który składał samego Siebie w ofierze. Jego zdaniem, sens kapłaństwa polega na rezygnacji z siebie i swojego życia na rzecz innych.

O trudach kapłaństwa mówił także o. Rafał Walczyk, który od początku swej posługi przebywa poza granicami Polski – w Stanach Zjednoczonych. – Oprócz języka musiałem nauczyć się tamtego Kościoła – wyznał. Jak dodał, choć Kościół jest jeden, powszechny i katolicki, to w USA spotykają się ludzie różnych kultur, którzy na różne sposoby przeżywają swoją wiarę. Posługa w takim środowisku, mimo trudów, przynosi radość – szczególnie w udzielaniu sakramentów i towarzyszeniu ludziom na drodze wiary. – Wiele razy docierały do mnie świadectwa nawróceń – mówił. Często były to osoby, które przez kilkadziesiąt lat żyły z dala od Kościoła, a powróciły dzięki prostym gestom miłości ze strony kapłana.

Na Jasnej Górze posługuje o. Jan Król, pełniący funkcję ceremoniarza. Jak powiedział, ma dzięki temu możliwość być blisko pielgrzymów i przeżywać liturgię razem z nimi. – Gdy wychodzę z Panem Jezusem do ludzi zgromadzonych na Eucharystii na błoniach, rozstępują się niczym Morze Czerwone – wspominał. To doświadczenie jest dla niego szczególnym znakiem działania Boga, „cukierkiem” otrzymanym od Niego – jak sam to określił.

O. Wojciech Dec, który na co dzień posługuje w Łodzi, a każdego roku wędruje na Jasną Górę z Pieszą Pielgrzymką Warszawską, przypomniał, że jedynym Najwyższym Kapłanem jest Chrystus. – My w tym kapłaństwie uczestniczymy przez święcenia – powiedział. Podkreślił, że możliwość wypowiadania słów konsekracji i trzymania w dłoniach Ciała Chrystusa to łaska. – Wypowiadamy wtedy słowa: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje”. To przypomnienie, że jesteśmy powołani – mówił. Według niego, kapłan powinien w jedności z Chrystusem oddawać siebie innym – swój czas, siły i zdrowie. – Pokusa, by tego nie robić, może być silna, ale grozi nam, że będziemy jak ziarno, które nie wydaje plonu – zaznaczył.

Święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana przypada w czwartek po uroczystości Zesłania Ducha Świętego, czyli tydzień przed uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa.