Świętość zaskakująca – spotkanie z pisarzem J. Grzegorczykiem

O niestereotypowych świętych i zaskakującej świętości mówił 8 maja w Warszawie dziennikarz i pisarz Jan Grzegorczyk. W rozmowie z o. Wojciechem Prusem autor trylogii, poświęconej ks. Grosserowi wyjaśniał, jak niesympatyczni lub nijacy na pierwszy rzut oka ludzie, mają bezpośredni i głęboki kontakt z Panem Bogiem. Spotkanie odbyło się w ramach XVI Targów Wydawców Katolickich.

Pierwsze doznanie świętości – mówił Grzegorczyk – zdarzyło mu się w dzieciństwie, gdy obserwował s. Agnieszkę, starą zakonnicę, która robiła mu zastrzyki. Małemu chłopcu dawała cukierki, dla pijaczków miała „ćwiartkę”. Była świętą, schylającą się nad człowiekiem.

Kolejnymi świętymi, z którymi się zetknął był ks. Prymas Stefan Wyszyński, zupełnie niepotrzebnie nazywany „Prymasem Tysiąclecia”, podczas gdy w istocie był „Prymasem Miłosierdzia”. Mimo że po aresztowaniu biskupi nie upomnieli się o uwięzionego Kardynała, przebaczył im słabość i dalej wraz z nimi poświęcił się ewangelizacji. Rys miłosierdzia ujawnił sie także, zdaniem Grzegorczyka, gdy Prymas Wyszyński zainicjował „List biskupów polskich do biskupów niemieckich” ze słynnymi słowami: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”.

Jego uczniem był ks. Jerzy Popiełuszko, który apelował, by zło zwyciężać dobrem i ostatnie słowa, jakie skierował do wiernych przed śmiercią nawoływały, aby Polacxy byli wolni od chęci odwetu.

Są jednak – mówił Grzegorczyk święci zaskakujący, zgodnie z tym, co mówił Jezus do św. Faustyny – najwięksi grzesznicy mają szczególne prawo do Bożego miłosierdzia. Opowiadał o trudnym pacjencie hospicjum, który wszystkich obrażał, potrafił jednak porozumieć się z jednym z wolontariuszy. Tuż przed śmiercią, która nadeszła w nocy, nie pozwolił obudzić chłopaka, gdyż obudziło się w nim współczucie.

Takich świętych opisał w książce „Pieśń słoneczna róży bluszcz”, która otrzymała nagrodę Feniks 2010 w kategorii literackiej.