Synod w archidiecezji wrocławskiej zmierza ku końcowi

Na Ostrowie Tumskim we Wrocławiu odbyło się piąte zebranie plenarne II Synodu Archidiecezji Wrocławskiej, ostatnie w tym roku kalendarzowym. Spotkanie rozpoczęła Msza święta pod przewodnictwem metropolity wrocławskiego, abp. Józefa Kupnego.

Podczas homilii ks. Adam Łuźniak, wikariusz generalny archidiecezji, zwrócił uwagę na liturgiczny kontekst obrad. Jak podkreślił, kończący się rok liturgiczny niesie w sobie „doświadczenie przejścia, które dobrze współgra z synodalną drogą Kościoła”.

Synod – jak zauważył – wprowadza Kościół w nowe przestrzenie, nie naruszając jednak jego istoty. „Nie zmienia się nic w naszym fundamentalnym przeżywaniu wiary, choć zmienia się sposób jej wyrażania w życiu archidiecezji” – mówił wikariusz generalny, wskazując na potrzebę czuwania rozumianego nie jako bierne oczekiwanie, lecz jako aktywna postawa zakorzeniona w nadziei na powtórne przyjście Chrystusa.

Kaznodzieja przypomniał, że prawdomówność Boga  widoczna w spełnionej obietnicy zmartwychwstania, jest fundamentem chrześcijańskiej ufności. Wiara w powtórne przyjście Chrystusa przenika modlitwę Kościoła i ukierunkowuje jego misję. Zwrócił również uwagę na zagrożenia, które mogą osłabiać duchową czujność wierzących.

„Współczesny świat, promujący intensywne doznania i materialny styl życia, może prowadzić do duchowego rozproszenia” – zaznaczył ks. Łuźniak. Przyznał, że granica pomiędzy troską o środki konieczne do głoszenia Ewangelii a nieewangelicznym przywiązaniem do rzeczy materialnych przebiega jak podkreślił, w sercu każdego człowieka.

„Czuwanie porządkuje myślenie i działanie Kościoła. Sprawia, że staje się on solą ziemi i światłem świata oraz chroni przed zagrożeniami, o których Jezus mówi w Ewangelii” – mówił kapłan, dodając, że Kościół ma korzystać z dóbr tego świata w taki sposób, by służyły one Ewangelii, a nie od niej oddalały.

Po zakończeniu Eucharystii blisko 200 osób – członków plenum synodalnego – udało się do auli Papieskiego Wydziału Teologicznego, by uczestniczyć w obradach i głosowaniach.

Tam głos zabrał m.in. bp Maciej Małyga, który podsumował dotychczasową drogę synodalną. „Wiemy, ile nas kosztował presynod i synod. Wielokrotnie prosiliśmy różne środowiska o głosy. Synod pokazał, jacy jesteśmy, jaką mamy siłę, co jest naszą słabością, czy umiemy być razem czy nie” – mówił.

Biskup zwrócił uwagę, że wspólna droga wymagała uczenia się siebie nawzajem, także w praktycznych sytuacjach spotkań. „Musieliśmy siedzieć razem w tych samych ławkach, w małych grupach, nauczyć się siebie nawzajem – i to też jest lekcja” – przyznał wrocławski biskup pomocniczy.

Podkreślił również, że synod jest procesem rozeznawania, w którym część rozwiązań zostaje przyjęta, a część wymaga dalszych prac. „Nadajemy kierunek naszych działań. To trzeba zapisać, a potem – ze spokojem, bez pośpiechu – realizować” – zapowiedział.

Wskazał też na klimat prawdy, który powinien towarzyszyć synodalnym rozmowom. „W synodzie możemy mówić to, co uważamy za słuszne. Miłość do Kościoła prowokuje nas do różnych głosów. Czasem to boli, czasem raduje, ale lepsze to niż tworzenie ułudy” – oznajmił bp Małyga.

Za ważne uznał również przekonanie o wspólnocie całego Kościoła archidiecezji. „Tutaj nie ma starych i nowych, kurii i terenu, świeckich i duchownych. Lubię zasadę rzymskich legionów – «Nemo resideo». Nikogo nie zostawiać. Jesteśmy razem. Czasem idziemy wolniej, czasem szybciej, ale razem” – podkreślił.

Na zakończenie bp Małyga przypomniał, że synodalność wymaga cierpliwości i konsekwencji. „Musimy być cierpliwi, żeby synodalność stała się naszym stylem życia – w duchu współdzielenia ciężarów” – podsumował.