Tętno ukrytej wiary

Jesteśmy świadkami ożywionej dyskusji o kondycji polskiego Kościoła. Specjaliści z różnych dziedzin i publicyści analizują wpływy zmian cywilizacyjnych na wiarę Polaków i snują wizję jej przyszłości.

Mówią o laicyzacji i sekularyzacji jako o nieuniknionym procesie dziejowym, przytaczają statystyki dowodzące, że spada liczba osób, praktykujących wiarę, wytykają, zwłaszcza księżom i biskupom, słabości, błędy i grzechy. Ubolewają, że w czasach PRL było lepiej. Z tych wypowiedzi wyłania się niewesoły obraz klęski, głębokiego kryzysu – nieuniknionego kresu Kościoła.

Z drugiej strony tłumy pielgrzymów modlą się na Jasnej Górze. W tym roku ponad sto tysięcy osób przybyło w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Pielgrzymkowy szczyt od stuleci jest swoistym pomiarem temperatury wiary Polaków. Jaka ta wiara jest? Czy jest obarczona grzechami, o których z taką pasją mówi się w studiach telewizyjnych i radiowych i pisze w gazetach? Jaka jest wiara przeciętnego wyznawcy Chrystusa w naszym kraju?

Może nie jest zbyt błyskotliwa, może brak w niej orientacji we współczesnych teologicznych dyskusjach, nad czym boleją salonowi znawcy polskiego katolicyzmu. Nie zważając na pesymistyczne prognozy intelektualistów wierni co roku zostawiają domy i pracę, i ruszają w drogę, żeby na Jasnej Górze prosić Maryję o łaski, także o to, żeby w codzienności trzymać się kilku prostych zasad. Dzięki takiej wierze – prostej i głębokiej – Kościół mimo kryzysów wciąż żyje. Zaś ukryte tętno wiary potwierdza życie całej wspólnoty – także tym, którzy wieszczą jej kres.

Alina Petrowa-Wasilewicz