40 tez małych grup synodalnych

Na 40 postulatów zawartych w relacjach małych grup (ciruli minores) po dyskusji nad II częścią Instrumentum laboris zwrócił uwagę redaktor naczelny jezuickiego dwutygodnika „Civiltà Cattolica” ks. Antonio Spadaro SJ.

Zaznaczył, że nie stanowią one wyczerpującego podsumowania ani nie zastępują całościowej lektury tekstów. Mimo wszystko ukazują one ważne tematy podejmowane w więcej niż jednej grupie. Można je traktować jako wskazówki do odczytania lub jako podsumowanie dyskusji w małych grupach.

1. Zmiany w celu poprawy wyrazistości, używanie terminologii bardziej pozytywnej i zrozumiałej. Na przykład: nierozerwalność jest niestety czasami przedstawiana wyłącznie jako ciężar, trudno zrozumiałe są terminy „natura” i „naturalne” i stosuje się je na szczeblu duszpasterskim. Ponadto należy też szerzej korzystać z inspiracji biblijnej, zwłaszcza z ksiąg poetyckich i mądrościowych.

2. „Nie ma jednego tylko sposobu bycia rodziną”. Istnieją również „rodziny uczniów”, życie zakonne…

3. Doniosłość misji duszpasterstwa w przekazywaniu nauki Kościoła.

4. Wspólnota chrześcijańska powinna być „rodziną rodzin” i kształtować swoje duszpasterstwo w stylu rodzinnym za pomocą swej siły humanizującej.

5. Trzeba uwzględniać rodzinę na wszystkich jej etapach, także w czasie, gdy dzieci opuszczają dom, a rodzice są w podeszłym wieku.

6. Konieczność harmonizowania uwagi zwracanej na sakramentalny wymiar małżeństwa z kierowaniem orędzia ewangelicznego do wszystkich, także do niewierzących: Pan złożył w sercu każdego człowieka pragnienie rodziny.

7. Analogia mąż-żona / Chrystus-Kościół jest niedoskonała, ale trzeba pojąć jej znaczenie duchowe.

8. Katechezy Papieża Franciszka pomagają w harmonizowaniu wymiaru sakramentalnego i stwórczego.

9. Kościół musi zawsze być nauczycielem, ale również matką, która głosi przesłanie nadziei.

10. Należy przypominać o bezpośredniej i ważnej więzi między Synodem o rodzinie a Jubileuszem Miłosierdzia.

11. Pewność przebaczenia pozwala na szczerość spowiedzi. Postrzeganie grzechu rodzi się w obliczu bezinteresownej miłości Boga. Miłosierdzie Boga jest całkowicie bezwarunkowe.

12. Doniosłość kierownictwa duchowego, towarzyszącego małżonkom.

13. Niektórym trochę niejasne wydaje się wyrażenie „Ewangelia rodziny”. Należy wyjaśnić, co ono znaczy.

14. Ważność modlitwy, pobożności i religijności ludowej w duchowości rodziny.

15. Nie można zapominać o przemocy w rodzinie, występującej przede wszystkim wobec kobiet.

16. Trzeba zrozumieć, co oznacza „powołanie” do życia rodzinnego w relacji do powołania do życia konsekrowanego.

17. Dokument końcowy mimo wszystko będzie miał swoje ograniczenia. Potrzebna będzie adhortacja apostolska Ojca Świętego.

18. W Instrumentum laboris są wyrażenia, w których wydaje się, że mamy do czynienia z absolutyzacją małżeństwa i rodziny, podczas gdy Jezus odnosi je do Królestwa Bożego.

19. Jezus zawsze otwiera drzwi a nie rzuca kamieniami.

20. Wierność i nierozerwalność są tajemnicą, która obejmuje także kruchość.

21. Nasza teologia małżeństwa zwraca uwagę przeważnie na moralność.

22. Zgodnie z tezą o „ziarnach Słowa” jest oczywiste, że istnieje wiele pozytywnych wartości w innych typach rodziny.

23. Zamknęliśmy małżeństwo w zbyt wielu formalizmach, które ludzie młodzi odrzucają, utożsamiając je z obłudą.

24. Jezus większość swego życia spędził w zwykłym życiu rodzinnym.

25. Należy unikać zbyt natarczywego mówienia o nierozerwalności, aby nie stwarzać wrażenia, że jest to nasz jedyny problem. Unikajmy też mówienia o tym wyłącznie w kategoriach obowiązku i wskazujmy na nią również jako na dar.

26. Nauka Kościoła jest znana, ale trzeba także uwzględnić wymagania rzeczywistości i nowe akcenty refleksji teologicznej, aby wkład Synodu był naprawdę znaczący.

27. Zachęcanie par, aby przeżywały małżeństwo prawdziwie po chrześcijańsku.

28. Potrzebny jest język bardziej symboliczny, empiryczny, zrozumiały, jasny, zapraszający, otwarty, pełen radości i nadziei, optymistyczny.

29. Mówiąc o rodzinie trzeba również mówić o poświęceniu, jakie zakłada życie rodzinne. I w ten sposób trzeba poznawać możliwości.

30. Starać się lepiej poznać motywacje tych, którzy wolą się nie pobierać. Trzeba ich lepiej zrozumieć.

31. Miłosierdzie i prawda nigdy nie są sprzeczne. Boża sprawiedliwość jest miłosierdziem, dzięki któremu Bóg czyni nas sprawiedliwymi. Nie należy stawiać ludzkich granic Bożemu miłosierdziu.

32. Myślimy w sposób zbyt statyczny, a nie historyczny. Nauczanie rozwijało się w ciągu dziejów. Proces ten zachodzi również w życiu ludzi.

33. Historyczny rozwój doktryny uświadamia nam, że także duszpasterstwo powinno być procesem stopniowym. Jasność doktryny i stopniowość w duszpasterstwie nie są wobec siebie sprzeczne, ale wyrażają konkretny wymiar towarzyszenia.

34. Doniosłość sumienia i odpowiedzialności. To w tym prawie, które Bóg wpisuje w osobę, człowiek może usłyszeć Jego głos. Należy to uszanować.

35. Magisterium Kościoła powinno odzwierciedlać Boską pedagogikę, która dzisiaj nadal trwa.

36. Synod powinien wspierać szkoły katolickie, aby pogłębiać edukację religijną, która rozpoczyna się w rodzinie.

37. Nie pozwólmy opanować się przez fałszywe sprzeczności, które pogłębiają zamieszanie.

38. Jezus nierozerwalnie zjednoczył Trójcę Świętą i rodzinę przez swoje wcielenie w rodzinie z Nazaretu.

39. Niech Synod rozpocznie czas cierpliwych poszukiwań prowadzonych przez teologów i duszpasterzy, które mogłyby wytyczyć duszpasterstwo rodzinne w horyzoncie komunii. Nie potrzebujemy uniwersalnego uporządkowania dyscyplinarnego.

40. Jak doprowadzić ludzi, a zwłaszcza młodych, do zrozumienia znaczenia małżeństwa chrześcijańskiego, także dzięki temu, że rodzina stanie się podmiotem a nie tylko przedmiotem duszpasterstwa?