Toruń – pięciu diakonów przyjęło święcenia kapłańskie

– Dobrzy szafarze łaski muszą się przez całe swoje życie troszczyć o żywy kontakt z Chrystusem – mówił bp Józef Szamocki podczas święceń kapłańskich w toruńskiej katedrze. Święcenia przyjęło pięciu diakonów: Radosław Figurski, Emanuel Kwiatkowski, Paweł Lange, Mateusz Marchlewski i Szymon Ostrowski. Uroczystość zgromadziła rodziny neoprezbiterów, kapłanów oraz siostry zakonne, alumnów Wyższego Seminarium Duchownego w Toruniu oraz licznych wiernych. Obecni byli także bp senior Andrzej Suski oraz oblat o. Marek Ochlak, którego papież mianował biskupem na Madagaskarze.

– Dobrzy szafarze łaski muszą się przez całe swoje życie troszczyć o żywy kontakt z Chrystusem – mówił w homilii bp Szamocki. – Nie ma co do tego wątpliwości, że kluczem jest stała i wierna modlitwa osobista. Podkreślał, że na drodze kapłańskiej bardzo ważna jest formacja i bliskość z Chrystusem – dodał.

Zwrócił uwagę, że zadaniem kapłanów jest prowadzenie wiernych do Chrystusa, „aby każdy mógł w Kościele odnaleźć najbliższą drogę do Pana Boga”. Należy jednak pamiętać, że na kapłańskiej drodze pojawiają się pewne napięcia, o których mówił także Jezus Chrystus. – Napięcie między zapatrzeniem w siebie a zapatrzeniem w Chrystusa; zapatrzeniem w świat a zapatrzeniem w tajemnicę Kościoła; między szukaniem stabilności i wygody a składaniem siebie w ofierze; między realizacją własnych planów a podejmowaniem dużych wyzwań; między własnymi racjami a ewangelicznym zaparciem się siebie; między egoizmem a miłością i gotowością do służby – wyliczał duchowny.

Biskup nawiązał do sylwetek kapłanów, którzy byli prorokami i odegrali bardzo ważne role w historii naszej Ojczyzny, m.in. o św. Andrzeju Boboli, bł. Stefanie Wyszyńskim, św. Janie Pawle II oraz o bł. Stefanie Wincentym Frelichowskim, patronie toruńskiego Wyższego Seminarium Duchownego. Wspominał, że kapłani mają z kogo brać dobry przykład.

Liturgia święceń obejmowała m.in. nałożenie rąk, modlitwę konsekracyjną, namaszczenie dłoni olejem krzyżma. Na zakończenie neoprezbiterzy udzielili wiernym prymicyjnego błogosławieństwa.