Uroczystości jubileuszowe sióstr serafitek

Zakonnica musi być oddana Panu Bogu na przepadłe – mówił abp Józef Michalik podczas uroczystości jubileuszowych 130-lecia istnienia Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej – Sióstr Serafitek i ich 115. rocznicy przybycia do tego miasta.

„Chrzest to jest wszczepienie w Chrystusa, to taka współpraca w Duchu Świętym z Chrystusem, żeby być świętym jak On. Tym bardziej dotyczy to osób przyjmujących konsekrację zakorzenioną w chrzest” – mówił metropolita przemyski, wskazując na przykład serafitki bł. s. Sancji Szymkowiak. Podkreślił, że „chrześcijaninem nie można być trochę, ale na sto procent”. Zauważył, że Pan Bóg nie patrzy na osiągnięcia, ale na włożony wysiłek i trud, dlatego nie należy się zrażać, i dążyć do doskonałości.

„Sprawiedliwy siedem razy upadał, bo siedem razy powstawał” – powiedział abp Michalik, nawiązując do tekstu Pisma Świętego.

„Życzę siostrom i każdemu z nas, żeby każdy mógł być punktem oparcia i odniesienia dla drugiego człowieka. Żeby dobra i piękna duchowego i miłości między ludźmi rodziło się coraz więcej, dzięki naszemu zachowaniu i naszemu słowu, chociaż nie będziemy o tym wiedzieć. Jeśli ono będzie uczynione przed Bogiem, a nie z myślą o nagrodzie, to tym lepiej. Im mniej pochwał ze strony ludzkiej, a więcej ze strony Bożej, tym większa zasługa i nadzieja na zbawienie” – mówił przewodniczący KEP.

W kazaniu abp Michalik przypomniał, że serafitki współtworzą historię Przemyśla od ponad stu lat, przez ponad pół wieku posługując przy chorych.

Do Przemyśla siostry serafitki przybyły w 1985 r. Wówczas cztery siostry wędrując po kweście spotkały się tu z dyrektorem szpitala doktorem Józefem Madejskim, który zaproponował im pracę w szpitalu. Rok później przyjechały do Przemyśla wraz z żyjącą jeszcze założycielką Służebnicą Bożą M. Małgorzatą Łucją Szewczyk i rozpoczęła się praca sióstr w przemyskim szpitalu, która trwała do lat pięćdziesiątych.

Obecnie w Przemyślu są trzy wspólnoty sióstr serafitek. Siostry katechizują oraz posługują w zakrystiach. Tutaj znajduje się też Dom Prowincjalny, gdzie znajduje się zarząd prowincji oraz jednocześnie dom formacyjny, gdzie dziewczęta odbywają kandydaturę i postulat.

S. Miriam, mistrzyni kandydatury i postulatu w zgromadzeniu podkreśla, że szczególnym charyzmatem zgromadzenia jest pomoc ludziom chorym i cierpiącym. „Matka założycielka zapoczątkowała zgromadzenie przyjmując pod swój dach osoby starsze, samotne, chore. Siostry opiekują się osobami starszymi i chorymi w domach prywatnych. Zanoszą posiłki, wykonują proste zabiegi medyczne. Ważna jest dla nas troska o życie duchowe tych ludzi, także tych, którzy przychodzą do naszej furty i proszą o jakąś pomoc materialną. Jednocześnie dostrzegamy, że oni nieraz bardziej potrzebują pomocy duchowej” – mówi zakonnica.

Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej – Sióstr Serafitek, powstało w 1881 r. w Zakroczymiu koło Warszawy, w Królestwie Polskim, jako owoc współpracy bł. o. Honorata Koźmińskiego i Służebnicy Bożej M. Małgorzaty Łucji Szewczyk. Pierwotna nazwa zgromadzenia brzmiała: Siostrzyczki Ubogich. Ulegała jednak kolejnym zmianom w 1891 r. i 1909 r. Obecna, oficjalna nazwa: Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej, obowiązuje od 1968 r., a potoczna: siostry serafitki, przyjęła się około 1895 r.

Zgromadzenie oparte jest na Regule i Życiu Braci i Sióstr Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu.