103. urodziny s. Błażeji Tomalak najstarszej służebniczki wielkopolskiej

Siostra Maria Błażeja Tomalak ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny w Mogilnie obchodziła 4 września 103. rocznicę urodzin. Jubilatka jest najstarszą służebniczką wielkopolską i jedną z najstarszych zakonnic w Polsce.

Skromne uroczystości odbyły się w niedzielne południe w Mogilnie, gdzie s. Błażeja mieszka od ponad 30 lat. Za łaskę powołania oraz długie, pracowite życie zakonnicy dziękowali wierni z parafii św. Jakuba Większego Ap. wraz z proboszczem ks. Zenonem Lewandowskim. Siostra Błażeja nie uczestniczyła we wspólnej modlitwie. Ze względu na osłabienie została w domu. Po Eucharystii w imieniu całej wspólnoty parafialnej kwiaty, życzenia i podziękowania złożyli Jubilatce ks. Zenon Lewandowski i wikariusz ks. Krzysztof Urbaniak.

Siostra Błażeja przez całe życie była niezwykle aktywna. Jako stulatka nadal pracowała, odwiedzając i pomagając podopiecznym. Dziś nadwątlone siły fizyczne nie pozwalają jej na dawną aktywność, umysł jednak zachowała bystry i żywy.

Siostra Maria Błażeja Tomalak urodziła się 4 września 1908 r. w Kucharkach k. Jarocina. Po złożeniu ślubów zakonnych i ukończeniu szkoły pielęgniarskiej wyjechała do Rzymu, gdzie do 1937 r. pracowała jako pielęgniarka. Uczyła się pięciu języków: hiszpańskiego, angielskiego, francuskiego, niemieckiego i włoskiego, którym włada najlepiej. Po powrocie do Polski trafiła do Radzymina, gdzie zajęła się tworzeniem ośrodka zdrowia.

W czasie II wojny światowej pracowała w szpitalu we Włocławku i stamtąd razem z frontem szła do Warszawy opatrując i pomagając rannym. Na zlecenie Polskiego Czerwonego Krzyża we Włodzimierzowie nad Pilicą zorganizowała schronisko dla żołnierzy powracających z Rosji. Po wojnie wróciła do Poznania i pracując nadal jako pielęgniarka podjęła studia z zakresu kultury wyższej i socjologii. W międzyczasie posługiwała także w Czerniejewie, Lubaszu oraz jako pielęgniarka terenowa w Kcyni, Witkowie, Poznaniu i Jabłonowie Pomorskim.

Do Mogilna s. Błażeja przyjechała po raz pierwszy w 1948 r. W latach pięćdziesiątych, jak wiele sióstr zakonnych i kapłanów, trafiła do więzienia. Po raz drugi przyjechała do Mogilna w 1978 r. po krótkim pobycie w Rzymie i pracy w pleszewskim szpitalu. Przez 30 lat niezmiennie odwiedzała chorych, dodawała otuchy samotnym i niosła wsparcie potrzebującym. Za swoją bezinteresowną pracę i wielkie serce otrzymała w 2003 r. statuetkę „Serce Mogilna”.