Urzędnik państwowy okrzyknięty biskupem

Gdy jako namiestnik cesarski asystował w sporze kościelnym, tłum okrzyknął go biskupem. Jego rządy cieszyły się wielkim autorytetem. 7 grudnia Kościół wspomina św. Ambrożego.

Ambroży urodził się ok. 340 roku w Trewirze – jednym z największych swego czasu miast rzymskich, jako syn namiestnika cesarskiego. Nie ochrzczono go w niemowlęctwie, gdyż wówczas odkładano Chrzest na jak najpóźniejsze lata, by umierać w czystości duszy. Po śmierci ojca razem z Matką zamieszkał w Rzymie, gdzie uczył się gramatyki, wymowy i prawa. Dzięki protekcji znajomych ojca szybko zrobił karierę w państwie jako namiestnik cesarski jednej z prowincji.
Podczas urzędniczego asystowania przy jednym ze sporów wewnątrzkościelnych w Mediolanie po śmierci tamtejszego biskupa, jakieś dziecko krzyknęło „Ambroży biskupem!”. Tłum uznał to za głos Boży i powtórzył „Ambroży biskupem”. Przestraszony uciekł nocą z miasta, jednak jakież było jego zdziwienie, gdy rano obudził się na koniu – ponownie u bram Mediolanu. Przyjął to jako wyraz Bożej woli. Wkrótce potem został ochrzczony i namaszczony na biskupa.
W rządach był łagodny, spokojny, życzliwy, ale stanowczy w walce z herezją ariańską i jej zwolennikami. Stanowił dla współczesnym ogromny autorytet. To pod jego wpływem cesarz Gracjan zrzekł się tytułu i stroju arcykapłana oraz zniósł przywileje kapłanów pogańskich. Gdy natomiast następny cesarz Teodozjusz Wielki zapalony w walce z pogaństwem wymordował 7 tys. mieszkańców Tesaloniki, biskup Ambroży namówił go do publicznej pokuty, którą cesarz przyjął.
Św. Ambroży zmarł w Wielki Piątek 397 r. Zostawił po sobie wiele pism egzegetycznych, apologetycznych i dogmatycznych oraz liczne dzieła poetyckie.