W Radomiu obchodzono Święto Zakonu Kawalerów Maltańskich

W Radomiu obchodzono Święto Zakonu Kawalerów Maltańskich. Mszy św. w najstarszym w mieście kościele św. Wacława przewodniczył ks. Andrzej Tuszyński, kapelan Zakonu.

Po raz pierwszy w liturgii wzięli udział przedstawiciele bratnich zakonów rycerskich – Rycerzy Grobu Bożego, Rycerzy Kolumba oraz Bractwa Kurkowego św. Sebastiana. Odbyło się też robocze spotkanie poświęcone możliwościom wspólnego działania na rzecz potrzebujących. Zakon Kawalerów Maltańskich jest najstarszym z istniejących do dziś zakonów rycerskich.

W homilii ks. Andrzej Tuszyński zwrócił uwagę zarówno na współczesny charyzmat zakonów rycerskich, które służą dziś działalnością filantropijną na rzecz najbardziej potrzebujących ludzi, dotkniętych ubóstwem i chorobą oraz niesieniu pomocy Ziemi Świętej. – Zakon Maltański organizuje szpitale, centra medyczne, domy pomocy dla osób starszych i niepełnosprawnych, a także hospicja dla nieuleczalnie chorych. W Radomiu służy pomocą materialną i organizacyjną przy wydawanych w Arce posiłkach dla dzieci i osób najbardziej potrzebujących – mówił ks. Tuszyński.

Od kilku lat w Radomiu działa Ośrodek Fundacji Polskich Kawalerów Maltańskich Pomoc Maltańska. Są tu organizowane różne działania z zakresu wsparcia osób niepełnosprawnych. Główne zadanie ośrodka to zwiększenie aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych, integracja zawodowa, poszukiwanie i pozyskiwanie potencjalnych pracodawców. Maltańczycy z Radomia zorganizowali pomoc humanitarną ze sprzętem medycznym do wielu placówek w Polsce m.in. do warszawskiej Caritas i Mariówki koło Przysuchy.

Korzenie Zakonu wywodzą się od szpitalnego bractwa rycerskiego, założonego w Jerozolimie w pierwszej połowie XI w., przez pobożnych włoskich kupców z Amalfii. W pobliżu Grobu Świętego zbudowali oni hospicjum dla pielgrzymów przybywających z Europy. Zakon czynnie realizuje działalność charytatywną i szpitalniczą.

Kawalerowie Maltańscy niosą pomoc ofiarom klęsk żywiołowych i wojennych. Ich poświęcenie było szczególnie widoczne podczas obu wojen światowych i innych konfliktów zbrojnych. W XX w. nastąpił dynamiczny rozwój działalności szpitalniczej i dobroczynnej, a także religijnej i dyplomatycznej Zakonu.