Warszawa: konferencja nt. środowiska Lasek i 100-lecia Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi

Aktualność myśli założycieli Lasek – matki Róży Czackiej i ks. Władysława Korniłowicza, a także promieniowanie ich dzieła w powojennej Polsce były tematem konferencji, która odbyła się 6 kwietnia na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Wydarzenie zostało zorganizowane z okazji 100. rocznicy powołania przez Elżbietę Czacką Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi.

Prof. Jadwiga Kuczyńska-Kwapisz z UKSW omówiła myśl tyfologiczną matki Czackiej. Na przełomie XIX i XX w. ludzie niewidomi byli skazani na los żebraków, byli ciężarem w rodzinach. Elżbieta Czacka na podstawie lektur, zwiedzania zakładów dla niewidomych we Francji oraz własnego doświadczenia opracowała system podejścia do niewidomych. Wskazywała na konieczność wczesnej interwencji wychowawców, którzy od najmłodszych lat powinni uczyć pozbawionych wzroku samodzielności, poczucia własnej wartości, orientacji ruchowej, by jak najlepiej przygotować ich do życia. Kształtując postawy społeczne niewidomych, wychowawcy powinni pamiętać, że najważniejsza jest akceptacja dziecka oraz stawianie mu wymagań.

O aktualności myśli ks. Władysława Korniłowicza mówiła s. Rut Wosiek FSK, współautorka jego biografii. Przypomniała ona historię rodzinną współzałożyciela Zgromadzenia Franciszkanek Służebnic Krzyża – pochodził ze środowiska niewierzącej inteligencji warszawskiej, jego ojciec był psychiatrą. Ponieważ zauważył zainteresowanie religią u syna, wysłał go na studia przyrodnicze w Zurychu. Tych studiów ks. Korniłowicz nie skończył, za to przeniósł się na teologię do Fryburga. Jego biografia w dużym stopniu tłumaczy dlaczego jako kapłan potrafił kontaktować się z ateistami i w ogóle z ludźmi o odmiennych poglądach. Był na nich otwarty, fala laicyzacji, która w jego czasach była równie mocna co dziś nie przerażała go, podejmował dialog ze światem, przedstawiając mu dojrzałą chrześcijańską propozycję. Dzisiejsi chrześcijanie mogliby wzorować się na jego podejściu do świata – stwierdziła s. Wosiek.

Włocławski bp senior Bronisław Dembowski omówił działalność środowiska, skupionego wokół kościoła św. Marcina w Warszawie, którego był rektorem od 1956 r. Dzięki grupie świeckich, duszpasterzowi i siostrom franciszkankom powstał KIK, którego ks. Dembowski był kapelanem, choć prymas Wyszyński prosił: "Bądź przy nich, ale nie pozwól, by nazywali cię kapelanem". Po latach Tadeusz Mazowiecki wyjaśnił, że ks. Prymas nie chciał, by świeccy zgromadzeni w KIK czuli się skrępowani. W tym środowisku działali tacy ludzie jak Tadeusz Mazowiecki, Bohdan Cywiński, Andrzej Stelmachowski i in., którzy po powstaniu „Solidarności” mogli rozszerzyć swą działalność społeczną i pełnili funkcje doradców związku zawodowego.

Przy kościele św. Marcina zgromadziła się także grupa duchownych i świeckich, którzy od 1962 r. modlili się o jedność chrześcijan. W tym samym kościele od 1976 r. zbiera się druga w Polsce wspólnota Odnowy w Duchu Świętym. Na pierwsze spotkanie przybyło ok. 20 osób i był to zaczątek wspólnoty Maranatha.

Klasztor i kościół na Piwnej stały się także świadkiem wydarzeń historycznych. To tu odbyła się w 1976 r. tygodniowa głodówka sześciu osób, które zaprotestowały przeciwko represjom robotników z Radomia. Po ogłoszeniu stanu wojennego w 1981 r. już następnego dnia zaczął kształtować się Prymasowski Komitet Pomocy Pozbawionym Wolności.

Konferencję „Środowisko Lasek w perspektywie historii i chrześcijańskiej myśli pedagogicznej” zorganizował Zarząd Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi w Laskach oraz władze Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.