Warszawa: pogrzeb prof. Sławińskiej

Wybitna teatrolog prof. Irena Sławińska została pochowana na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim. List wspominający panią profesor nadesłał Jan Paweł II.

„Z moich bezpośrednich kontaktów z Panią Profesor – napisał Papież – wyniosłem wrażenie, że swoją pracę traktowała z pasją, jaka rodzi się z miłości do Ojczyzny, do ojczystego języka, ale też z umiłowania całego duchowego dziedzictwa własnego narodu”.
Ta miłość – zauważył Ojciec Święty – dała jej siłę, żeby „pielęgnować i czcić to, co w polskiej mowie najpiękniejsze: umiejętność wypowiedzenia tych uniesień ducha, które sięgają głębin ludzkiego umysłu i serca, przenikają nieskończoność, a nawet dotykają samej tajemnicy Boga”.
Msza św. w kościele św. Karola Boromeusza zgromadziła wielu przedstawicieli świata polskiej humanistyki, zwłaszcza naukowców z KUL, UKSW i UW.
– Mówiliśmy o niej „ciotka”. Była kimś bliskim, jak członek rodziny – powiedział w kazaniu duszpasterz twórców ks. Wiesław Niewęgłowski. Stwierdził, że życie prof. Sławińskiej wystarczyłoby na kilka biografii: naukowiec, publicystka, wychowawczyni kilku pokoleń polonistów.
– Ciekawa ludzi i świata, do końca była jak młoda dziewczyna. Niezależna w poglądach, skromna, mądra i pełna energii, cieszyła się przyjaźnią wielu ludzi – stwierdził ks. Niewęgłowski. Jednym z nich był Karol Wojtyła, później Jan Paweł II, który jeszcze na ostatnie Boże Narodzenie przysłał jej z życzeniami kawałek opłatka jako znak duchowej łączności. – Kiedy zatrzasną się za człowiekiem drzwi czasu, ma dokąd pójść; choć odjęte mu są dni, ma przed sobą przyszłość – mówił kaznodzieja.
Prof. Irena Sławińska była światowej sławy teatrologiem, historykiem i teoretykiem literatury. Przez ponad pół wieku była związana z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim i niemal tyle samo z „Tygodnikiem Powszechnym”.
Urodziła się 30 sierpnia 1913 r. w Wilnie. Studiowała romanistykę i filologię polską na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie pod opieką takich wybitnych osobistości, jak Konrad Górski i Stanisław Pigoń. W okresie międzywojennym współpracowała z pismem Porozumienia Akademickich Katolickich Stowarzyszeń „Pax”, z którym związani byli także m. in. Stanisław Stomma i Jerzy Turowicz.
Podczas II wojny światowej mieszkała na Wileńszczyźnie, gdzie prowadziła tajne nauczanie; była żołnierzem Armii Krajowej. Po wojnie wykładała w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1945-1949), a od roku 1950 – w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie kierowała Katedrą Teorii Literatury od chwili jej powstania w 1950 r. aż do roku 1975, kiedy to została kierownikiem Katedry Dramatu i Teatru.
Interesowała się głównie dramatem – zwłaszcza poetyckim, twórczością Cypriana Norwida i Paula Claudela. W 1981 r. była promotorem honorowego doktoratu KUL dla Czesława Miłosza. Wykładała na wielu zagranicznych uniwersytetach: w Kanadzie, USA, Belgii, Szwajcarii. Opublikowała m.in. książki: „Tragedia w epoce Młodej Polski”(1948), „O komediach Norwida” (1953), „Sceniczny gest poety” (1960), „Odczytywanie dramatu” (1988), „Moja gorzka europejska ojczyzna. Wybór studiów” (1988), „Teatr w myśli współczesnej: ku antropologii teatru” (1990).
Zmarła 18 stycznia.