Warszawa: pogrzeb stuletniego kapłana śp ks. kan. Antoniego Gościmskiego

Miarą starości jest mądrość – powiedział abp Henryk Hoser wskazując na przykład życia śp. ks. kan. Antoniego Gościmskiego, który w kwietniu świętował 100 lat swojego życia. W parafii Chrystusa Króla na warszawskim Targówku odbyła się dziś Msza pogrzebowa zmarłego 26 lipca w Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie śp. ks. Gościmskiego. Liturgii przewodniczył bp warszawsko-praski abp Henryk Hoser.

Na wstępie ordynariusz diecezji zwrócił uwagę na przykład kapłańskiego życia jaki pozostawił po sobie śp. ks. Gościmski, który z oddaniem służył ludziom prowadząc ich do Boga przez ostatnie 64 lata. – Do końca miał świadomość dobra, które dokonało się w jego życiu, a którego był także siewcą – powiedział abp Hoser. Dlatego jak zaznaczył – to nie jest dzień płaczu, ale radości, ponieważ widzimy jak spracowany kapłan – świadek Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego – jest już w chwale Swego Pana.

– Jednym z podstawowych rysów śp. ks. Gościmskiego była miłość do młodzieży – wyznał w homilii jego wieloletni kolega, wiceoficjał Sądu Metropolitalnego ks. Marian Rola. Jak zaznaczył nie było to jednak zwykłe pragnienie dojrzałego człowieka, by doznawać radości, jaką niesie spotkanie z młodzieńczym entuzjazmem, ale przede wszystkim wola kształtowania młodych charakterów i wychowywania ludzi odpowiedzialnych.
Po Mszy św. pogrzebowej ciało śp. ks. Kan Antoniego Gościmskiego spoczęło w grobowcu kapłańskim na cmentarzu Brudzieńskim w Warszawie.

Ks. kan. Antoniego Gościmski urodził się 3 kwietnia 1912 w Kobylnikach (Parafia Góra, diecezja włocławska). Tytuł magistra prawa cywilnego otrzymał na Uniwersytecie Poznańskim. Następnie został doktorem prawa kanonicznego na Akademii Teologii Katolickiej, filisterem Korporacji Corona oraz adwokatem. W czasie II wojny światowej był uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 r. i Powstania Warszawskiego, oraz więźniem niemieckiego obozu pracy w Wanne-Eickel.
Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1948 we Włocławku z rąk bp. Karola Radońskiego. W 1960 r. został inkardynowany w do archidiecezji warszawskiej. Pracował jako wikariusz w Lubieniu, Podwyższenia Krzyża Św. w Kole, św. Bartłomieja w Koninie, Wszystkich Świętych w Sieradzu, św. Józefa w Kaliszu, św. Jana Kantego w Warszawie. Następnie od 1961 roku był rezydentem parafii Chrystusa Króla w Warszawie-Targówku. W Pracował jako referent Wydziału Nauki Katolickiej Kurii Włocławskiej (1957-1959), sędzia Sądu Biskupiego Włocławskiego (1957-1959), wykładowca prawa kanonicznego na ATK i WMSD (1973-1988), sędzia Sądu Metropolitalnego (1961-1982), radca prawny Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. W 1972 odznaczony przywilejem noszenia rokiety i mantoletu.