Watykan: do ataku na Irak potrzebna zgoda ONZ

Wszelka interwencja zbrojna przeciw Irakowi musi mieć zgodę Rady Bezpieczeństwa ONZ – oświadczył podsekretarz ds. stosunków z państwami Stolicy Apostolskiej abp Jean-Louis Tauran.

W wywiadzie dla włoskiego dziennika katolickiego „Avvenire” podkreślił on, że „jeśli wspólnota międzynarodowa uzna za stosowne i uzasadnione użycie siły, to decyzja taka powinna zostać podjęta na forum Narodów Zjednoczonych”.
Zdaniem szefa dyplomacji watykańskiej „konieczne jest uwzględnienie skutków [tych działań] dla ludności irackiej oraz ich ewentualnych następstw dla krajów tego regionu i dla stabilizacji na świecie”. W przeciwnym wypadku „będzie to oznaczało, że zaczyna obowiązywać prawo silniejszego” – dodał.
Arcybiskup przypomniał, że Stolica Apostolska „zawsze daje pierwszeństwo dialogowi, jest przeciwna izolowaniu kraju lub rządu tak, aby móc z tym większą skutecznością przypominać tym, którzy łamią zasady prawa międzynarodowego, o ich obowiązkach”. „Jest oczywiste, że nie można zwalczać zła złem, dodając zło do zła” – podkreślił francuski arcybiskup kurialny. „Można słusznie zapytać, czy ten środek działań, o jakim myślimy [przeciw Irakowi], jest odpowiedni do zbudowania prawdziwego pokoju” – dodał.
Jednocześnie rozmówca włoskiej gazety oświadczył, że bilans dwunastu miesięcy walki z terroryzmem międzynarodowym „trudno uznać za skuteczny”. Jego zdaniem istotne jest to, że „obecnie żaden odpowiedzialny i cieszący się szacunkiem polityk ani żaden przywódca religijny nie mogą usprawiedliwiać terroryzmu (…), co już samo w sobie jest bardzo ważne”.
Pierwsze komentarze do wypowiedzi watykańskiego „ministra spraw zagranicznych” wskazują, że mówiąc o konieczności uzyskania sankcji ONZ Watykan być może pogodził się już z myślą o nieuchronnych działaniach zbrojnych przeciwko reżymowi Saddama Husajna. Komentatorzy przypominają również, że Stolica Apostolska od samego początku sprzeciwiała się sankcjom nałożonym na Irak po wojnie nad Zatoką Perską w 1991 r. Jan Paweł II wielokrotnie nawoływał publicznie o ich zniesienie, przypominając o dramatycznym losie ludności cywilnej, szczególnie dzieci i chorych.