„Wielka strata dla Kościoła i społeczeństwa”

Śmierć abp. Józefa Życińskiego to ogromna, niewyobrażalna strata dla polskiego Kościoła i społeczeństwa – powiedział w rozmowie z KAI bp Stanisław Budzik, sekretarz generalny Episkopatu Polski.

– Abp Życiński to był człowiek o wielkim sercu i wielkim umyśle, zatroskany o każdego prostego człowieka, równocześnie ujmujący swoim umysłem ważne zjawiska społeczne. Człowiek ogromnie oddany Kościołowi o autentycznej duchowości. Jego duchowa spuścizna, w postaci wielu książek i artykułów pozostanie po nim, ale przede wszystkim pozostanie w naszej pamięci świadectwo licznych przyjaźni ludzi, którym wyświadczył tyle dobra. Jego śmierć to również wielka strata dla Konferencji Episkopatu Polski – tak wspominał zmarłego metropolitę lubelskiego w rozmowie z KAI bp Budzik.

Wiadomość o śmierci abp. Życińskiego zastała go podczas gali z okazji Światowego Dnia Chorego. – Jest to wiadomość nieprawdopodobna, jeszcze wczoraj z nim telefonicznie rozmawiałem. Mieliśmy posiedzenie Komisji Wspólnej Przedstawicieli Episkopatu i Rządu, a on jest członkiem tej komisji, ale musiał wyjechać do Rzymu na spotkanie Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, której również jest członkiem. Dzwonił, żeby się dowiedzieć, jaki był wynik tego spotkania. Widać, że jak zwykle „trzymał rękę na pulsie” wydarzeń Kościoła – opowiadał bp Budzik.

Sekretarz generalny Episkopatu Polski podzielił się także wspomnieniem z czasów współpracy z abp. Życińskim, gdy był on w latach 1990-97 biskupem tarnowskim. – Kiedy w Tarnowie, przez 7 lat byłem jego bliskim współpracownikiem, Ksiądz Arcybiskup mówił często, że chce żyć krótko, ale intensywnie, chce oddać wszystkie swoje siły człowiekowi w Kościele i Bogu. Myślę, że to jego zamierzenie, to pragnienie spełniło się: żył krótko, ale bardzo intensywnie, całym wymiarem swojego otwartego dla wszystkich serca, całą siłą swojego umysłu, jakim go Bóg obdarzył – wspominał bp Budzik.

Wyraził też nadzieję, że Bóg, o którym abp Życiński „tak pięknie pisał, którego głosił, przyjmie go do swojej chwały w tym życiu, gdzie nie ma już cierpienia ani łez”.