Wilamowice: święcenia diakonatu – po raz pierwszy w historii w sanktuarium św. Józefa Bilczewskiego

Bp Roman Pindel udzielił 8 maja w Wilamowicach święceń diakonatu dziewięciu alumnom kończącym V rok studiów w krakowskim Wyższym Seminarium Duchownym. Były to pierwsze w historii diecezji bielsko-żywieckiej święcenia w wilamowickim kościele pw. Przenajświętszej Trójcy –jedynym w Polsce sanktuarium św. Józefa Bilczewskiego. Urodzony w Wilamowicach metropolita Lwowa został wyniesiony na ołtarze – beatyfikowany i kanonizowany – w tych samych dniach co patron rocznika nowych diakonów, św. Zygmunt Gorazdowski.

W homilii biskup zwrócił uwagę, że młody diakon lub prezbiter często staje w obliczu licznych wyzwań i sytuacji kryzysowych. „Przeżywa krytykę, niepowodzenie, brak akceptacji, nieraz wprost odrzucenie” – zauważył duchowny, ilustrując to konkretnymi przykładami.

„W różny sposób przeżywa się tego typu niepowodzenia i trudności. Jeden będzie postępował dalej tak samo, idąc w zaparte, nie szukając przyczyn oraz możliwości naprawy sytuacji. Inny robi swoje, tyle że bardziej profesjonalnie, starając się dostosować do rad metodyków czy bardziej doświadczonych duszpasterzy. Jeszcze inny gorzknieje. Inny szuka ucieczki w jakimś hobby, w zaangażowaniu nieraz bardzo obcym kapłaństwu, w kupowaniu drogich rzeczy, w jedzeniu czy alkoholu. Gdy jest zaś bardzo źle, szuka się pomocy u terapeuty” – wyjaśnił kaznodzieja i przestrzegł, że trudności w życiu diakona czy kapłana jest o wiele więcej niż tych, które powodują syndrom wypalenia czy prowadzą do frustracji.

„Przecież żyjemy w świecie stworzonym przez Boga, ale też w świecie, w którym jeden krzywdzi drugiego. Krzywdzicielem może być duchowny lub ktoś bliski. Raz po raz wstydzimy się za kogoś. Nieraz wstydzimy się za kogoś, gorszymy. Nie jest to zawsze zgorszenie faryzejskie” – kontynuował ordynariusz i wskazał, że najgorszym wariantem jest, gdy duchownemu brakuje wiary, do której mógłby się odwołać w sytuacji kryzysowej.

Biskup zachęcił, by czerpać siłę z odczytanych podczas liturgii słów św. Pawła z Listu do Rzymian. Jak zauważył hierarcha, zdanie Apostoła Narodów – „Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam” – ma przypomnieć, iż skoro Bóg posłał swego Syna z miłości, by ocalić nas przez Jego śmierć na krzyżu, to „On jednocześnie nie uczyni tej ofiary daremnej, opuszczając nas w niebezpieczeństwie, nie wyciągając do nas ręki z pomocą”.

Zdaniem biskupa te podsumowujące, emocjonalne wezwanie Pawła jest swoistym zwieńczeniem podjętych we wcześniej argumentów. Zauważył, że osiem rozdziałów Listu do Rzymian kończy entuzjastyczne zapewnienie autora, że nic „nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym”.

„Jeżeli odpowiada się na powołanie i przyjmuje się święcenia z wiarą w to Jezusowe zwycięstwo, w tę wierność Boga w naszej obronie, inaczej podchodzimy do wszystkiego, co może zakwestionować nasze życie i misję, to, co się zrobi” – zapewnił i zaapelował o modlitwę o mocną wiarę w Boga-obrońcę, który we wszystkich sytuacjach trudnych jest po naszej stronie.

Święcenia odbyły się poprzez nałożenie rąk biskupa i modlitwę. Wcześniej kandydaci na diakonów złożyli przyrzeczenia celibatu oraz posłuszeństwa biskupowi. Zobowiązali się także do codziennej modlitwy brewiarzowej. Diakoni otrzymali stułę diakońską oraz dalmatykę. Na znak posłania do głoszenia Dobrej Nowiny ordynariusz podał kandydatom do kapłaństwa księgę słowa Bożego oraz przekazał pocałunek pokoju.

Liturgię koncelebrowali biskup pomocniczy Piotr Greger oraz biskup senior Tadeusz Rakoczy, a także kilkudziesięciu innych kapłanów. W świątyni modlili się alumni diecezji bielsko-żywieckiej z poszczególnych roczników, a także rodziny, przyjaciele i znajomi nowych diakonów.

Klerycy, którzy przystąpili w środę do święceń diakonatu, rozpoczęli formację w krakowskim Wyższym Seminarium Duchownym w 2014 roku. Pierwszy rok rozpoczęło wówczas 36 alumnów z archidiecezji krakowskiej i diecezji bielsko-żywieckiej. Obecnie rocznik liczy 19 osób. Patronem rocznika jest św. Zygmunt Gorazdowski, zwany „ojcem ubogich i księdzem dziadów”. Szczególnym terenem jego heroicznej miłości bliźniego był Lwów, w którym spędził ponad 40 lat życia, najpierw jako wikary, a potem proboszcz parafii św. Mikołaja. Włączał się czynnie w istniejące już instytucje dobroczynne oraz powoływał nowe. Duchowny żył w latach 1845-1920, był kapłanem diecezjalnym i założycielem Zgromadzenia Sióstr św. Józefa. Beatyfikował go 26 czerwca 2001 r. we Lwowie papież Jan Paweł II, a kanonizował 23 października 2005 r. papież Benedykt XVI.