Wobec wyzwań Ewangelii rodziny

Z cieniami współczesności odbierającymi wielu ludziom nadzieję, ale także ze świadomością, że nie ma ewangelizacji bez rodziny, rozpoczynały się obrady III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów. Media oczekiwały radykalnych decyzji.

Przez dwa tygodnie wypowiedziano wiele słów wypływających z miłości do Kościoła i troski o Bożą owczarnię, o ludzi poranionych, ale przecież tęskniących za Bogiem. Ojcowie synodalni widzieli i nazywali ludzkie dramaty, wielkie – zwłaszcza w regionach ogarniętych konfliktami, wojnami, katastrofami – i te małe.

Także i do mnie w dniach, kiedy śledziłem prace tego gremium, ktoś napisał: „módl się za nas, bo mąż, którego pokochałam prawdziwą i czysta miłością, po ponad dwudziestu latach małżeństwa wniósł pozew o rozwód. Człowiek wierzący, niegdyś ministrant… Czy Kościół potrafi pomagać współmałżonkowi, który walczy o nierozerwalność małżeństwa, o której nauczał sam Jezus Chrystus? Jak mam walczyć sama o te miłość bezwarunkową, ofiarną, owocną, gdzie znaleźć miłość i troskę Kościoła w tych trudnych chwilach?”. Ta moja audytorka prosi o modlitwę i odpowiedź Kościoła, podobnie jak wiele innych opuszczonych „wdów” i „sierot”, o których tak mało słyszymy w mediach, bo to tak powszechne, że niedostrzegalne.

Czy i my potrafimy poszerzyć naszą wyobraźnię duszpasterską w naszych parafiach, wspólnotach, tworzyć miejsca gościnności, wsparcia i ufności. Bo przecież grzech nie ma ostatniego słowa. Wierzymy, że możliwy jest cud przebaczania i pojednania, kiedy zgodnie prosimy o cud wiary.