Wyróżnieni Orderami św. Grzegorza

Wybitny katolicki intelektualista i pierwszy niekomunistyczny premier Tadeusz Mazowiecki oraz prof. Władysław Findeisen, były przewodniczący Społecznej Rady Prymasowskiej otrzymali dziś z rąk kard. Kazimierza Nycza i abp Celestiono Migliore Ordery św. Grzegorza.

Wraz z nimi został  uhonorowany medalem „Pro Ecclesia et Pontifice” Tomasz Niegodzisz, ambasador RP w Libanie.

„Wiadomo, że gdyby nie kompetencja i gorliwość dzisiejszych laureatów, to historia Polski wyglądałaby zupełnie inaczej. Mazowiecki i Findeisen, to ludzie, którzy mają za sobą 60 lat działalności dla dobra Polski, dla dobra nauki i dla dobra Kościoła” – powiedział kard. Nycz na początku uroczystości, jaka odbyła się wieczorem w rezydencji arcybiskupów warszawskich.
Zaznaczył, że historię tworzą konkretni ludzie, o których niestety my jakże często zapinamy. Dodał, że jednym ze sposobów, aby w naszej pamięci pozostali oni na zawsze, jest „nagrodzenie ich przez osoby ważne, których zwrócenie uwagi liczy się. A tak liczy się najwyższe odznaczenie, które przyznaje Ojciec Święty katolikom świeckim za wybitne zasługi dla Kościoła”.

Tadeusz Mazowiecki po odebraniu medalu z rąk kard. Nycza i nuncjusza Migliore powiedział, że nie czuje, aby nań zasłużył. Ale przyjmuje go jako dowód docenienia ze strony Ojca Świętego Benedykta XVI tych środowisk, z którymi od lat jest związany. Wśród nich wymienił środowisko „Tygodnika Powszechnego”, Klubów Inteligencji Katolickiej, „Więzi”. Określił je jako te, które głęboko kochają Kościół i dlatego chcą, aby był on otwarty na wyzwania współczesności i dialog ze światem.
W uroczystości wzięli ponadto udział prymas-senior kard. Józef Glemp, bp Bronisław Dembowski, bp Józef Guzdek, bp Piotr Jarecki, przyjaciele i rodziny nagrodzonych.

Tadeusz Mazowiecki urodził się 18 kwietnia 1927 r. w Płocku. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1946-1955 był członkiem kolaborującego z rządem PRL Stowarzyszenia „Pax”. Początkowo działał w grupie tygodnika „Dziś i jutro”, wydawanego przez środowisko Bolesława Piaseckiego. Następnie pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego dziennika „Słowo Powszechne”. Był współzałożycielem, a w latach 1953-1955 redaktorem naczelnym „Wrocławskiego Tygodnika Katolików” (WTK). W tymże periodyku opublikował artykuł krytykujący biskupa kieleckiego Czesława Kaczmarka, skazanego przez władze PRL w procesie pokazowym.

W 1955 r. został wykluczony z „Pax”, jako przywódca tzw. Frondy. Związał się ze środowiskiem, które powołało do życia Klub Inteligencji Katolickiej, łącząc głęboką i wielostronną pracę formacyjną z pewnym dystansem i krytycyzmem wobec władzy ludowej. Mazowiecki należał do grona współzałożycieli KIK. W 1958 r. powstał miesięcznik „Więź” , którego Mazowiecki był współtwórcą i pierwszym redaktorem naczelnym. Funkcję tę pełnił do momentu internowania, czyli do 13 grudnia 1981 r.

W latach 1961-71 zasiadał w Sejmie PRL jako poseł z ramienia Koła Poselskiego „Znak”. W 1968 r. wraz z grupą posłów „Znaku” złożył interpelację w sprawie brutalnej akcji milicji wobec studentów Uniwersytetu Warszawskiego. W 1976 r. był jednym z sygnatariuszy protestu przeciwko zmianie Konstytucji, kiedy to do ustawy zasadniczej wpisano socjalizm, kierowniczą rolę PZPR i przyjaźń ze Związkiem Radzieckim. W tym czasie związał się ściśle z ruchem opozycyjnym. Od lat związany jest blisko ze środowiskiem intelektualnym skupionym wokół Zakładu dla Ociemniałych prowadzanego przez siostry franciszkanki służebnice krzyża w Laskach pod Warszawą.

W 1980 r. Tadeusz Mazowiecki został przewodniczącym komisji doradców Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W 1981 i 1989 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.

W 1989 r. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu. Po upadku komunizmu, od sierpnia 1989 do grudnia 1990, był pierwszym niekomunistycznym szefem rządu po drugiej wojnie światowej. Pierwszą podróż zagraniczną jako premier odbył do Watykanu, gdzie nastąpiło jego pamiętne spotkanie z Janem Pawłem II. Za rządów Mazowieckiego doszło do normalizacji stosunków Państwo-Kościół oraz nastąpił powrót katechezy do szkół publicznych.

W wyborach prezydenckich 1990 r. przegrał nie tylko z Lechem Wałęsą, ale także z „człowiekiem znikąd”, Stanem Tymińskim.

Jest twórcą preambuły do Konstytucji R.P. z 1997 r., która została uchwalona po burzliwych dyskusjach drogą kompromisu. Preambuła ta uznawana jest za wybitne osiągnięcie myśli konstytucyjnej w Europie i została zaproponowana przez ugrupowania chadeckie do Traktatu Konstytucyjnego UE. Odrzucona na skutek sprzeciwu delegacji francuskiej.

Mazowiecki był posłem na Sejm w latach 1991-2001. W latach 1992-95 dał się poznać opinii międzynarodowej jako specjalny sprawozdawca konfliktu w b. Jugosławii, wyznaczony przez Komisję Praw Człowieka ONZ. Podał się do dymisji na znak protestu przeciw bierności wspólnoty międzynarodowej w obliczu czystek etnicznych na Bałkanach.

W 1995 r. został odznaczony Orderem Orła Białego.

Władysław Findeisen (ur. 28 stycznia 1926 w Poznaniu) – profesor, były rektor Politechniki Warszawskiej, automatyk, współtwórca teorii systemów w ramach szeroko pojętej nauki o sterowaniu, senator I i II kadencji.

W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej. W jej szeregach brał udział w powstaniu warszawskim (uczestniczył w walkach w Śródmieściu i na Mokotowie). Po upadku powstania przebywał w obozie jenieckim w Niemczech, skąd powrócił w grudniu 1945. W tym samym miesiącu rozpoczął studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Politechnice Warszawskiej, które ukończył w 1949. Podjął pracę na tej uczelni, jako asystent w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, pod kierownictwem prof. Kazimierza Drewnowskiego. W 1954 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, a rok później został kierownikiem nowej Katedry Automatyki i Telemechaniki. W 1957 został docentem, w 1962 profesorem nadzwyczajnym i w 1971 profesorem zwyczajnym. W tym roku został też członkiem korespondentem PAN, a w 1986 członkiem rzeczywistym PAN.

11 kwietnia 1981 został wybrany na rektora Politechniki Warszawskiej w pierwszych, po wieloletniej przerwie, wolnych wyborach władz uczelni. W 1984, mimo oporu uczelnianych i pozauczelnianych organów PZPR, wybrano go na następną kadencję rektorską, ale w listopadzie 1985 decyzją ówczesnych władz PRL został odwołany ze stanowiska.

W latach 1986–1990 przewodniczył Prymasowskiej Radzie Społecznej, należał też do Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie (1988–1990). W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, był współprzewodniczącym (z Aleksandrem Gieysztorem) obrad plenarnych. W pierwszych po wojnie wolnych wyborach do Senatu z 4 czerwca 1989 zdobył mandat senatora z ramienia KO w województwie warszawskim. W 1991 po raz drugi został senatorem z ramienia Unii Demokratycznej, w 1993 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję. W Senacie był m.in. przewodniczącym senackiej Komisji Kultury, Środków Przekazu, Nauki i Edukacji Narodowej.

Kilka uczelni przyznało Profesorowi tytuł doktora honoris causa: City University w Londynie (1984), Politechnika Warszawska (1996), Politechnika Gdańska (1997) i Technische Universität Ilmenau (1997). Opublikował ponad 120 pozycji naukowych, w tym około 80 artykułów naukowych oraz 6 książek.

Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym oraz medalem Zasłużonemu dla Kościoła i Narodu.

Tomasz Niegodzisz (ur. 11 czerwca 1957 r. w Suwałkach) jest ambasadorem RP w Bejrucie.
Ukończył w 1987 r. Wydział Prawa KUL, po studiach współpracował z paryskim miesięcznikiem „KULTURA”.
Od 1993 r. pracuje w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach 1997-2000 był dyrektorem Instytutu Polski w Mińsku na Białorusi, w latach 2000-2004 ambasadorem RP w Dakarze a od 2007 r. jest ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Libańskiej.