Złoty jubileusz najsłynniejszej warszawskiej parafii w okresie PRL

Parafia pw. Opatrzności Bożej na warszawskim Rakowcu obchodziła 2 maja 50-lecie istnienia. Mszy św. dziękczynnej, wraz z księżmi pracującymi w tej parafii dawniej i obecnie, przewodniczył pomocniczy biskup warszawski Piotra Jarecki.

Z bp. Jareckim Eucharystię koncelebrowali obecny proboszcz ks. kan Tadeusz Aleksandrowicz oraz ponad 20 księży, pochodzących lub pracujących w tej parafii, m.in. ks. prof. Waldemar Chrostowski i ks. prałat Witold Karpowicz. Obecne były siostry Franciszkanki od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej, posługujące od 40 lat w parafii.

Na wstępie Mszy bp Jarecki wspomniał dwóch pierwszych, nieżyjących już proboszczów parafii Opatrzności Bożej – ks. prałata Romualda Kołakowskiego i ks. prałata Jerzego Siedleckiego oraz zmarłych świeckich, którzy budowali tę wspólnotę.
W homilii bp Jarecki przestrzegł przed idolatrią rzeczy doczesnych i zachęcał, aby Bóg zawsze był na pierwszym miejscu. Jako przykład takiej postawy wskazał Kiko Arguello, inicjator Drogi Neokatechumenalnej, który powiedział mu, że przed rozpoczęciem nawet wielkiej inwestycji nigdy nie kalkuluje kosztów, lecz próbuje rozeznać, czy to jest wola Boża.

Parafia pw. Opatrzności Bożej na Rakowcu w okresie PRL była najbardziej znaną nie tylko w Warszawie, ale także za granicą wspólnotą, gdyż stała się symbolem prześladowania katolików przez władzę komunistyczną. Ojcem parafii był śp. ks. prałat Romuald Kołakowski, który podczas święceń w 1956 r. wraz kolegami usłyszał od konsekratora prymasa Stefana Wyszyńskiego: „Posyłam was jak owce między wilki”. Tych wilków w życiu ks. Kołakowskiego nie brakowało, zwłaszcza odkąd został oddelegowany w 1960 r. do zorganizowania punktu katechetycznego w baraku na narzędzia budowlane przy ul. Dickensa 5 na Rakowcu. Gdy rozrastające się osiedle przybliżało się do placu kościelnego, władze komunistyczne zabroniły wszelkich prac budowlanych. Mimo to, ks. Kołakowski wraz z parafianami, pod osłoną nocy, przystosował barak do celów sakralnych, a 1 maja 1962 r. odprawił w nim pierwsze nabożeństwo.

Przez kilkanaście lat bezskutecznie walczył o pozwolenie na budowę kościoła na osiedlu, które liczyło już 35 tys. mieszkańców. Jeszcze gorsze było to, że władza komunistyczna chciała zniszczyć ośrodek duszpasterski nie mogąc znieść popularności bohaterskiego kapłana, którego szkalowała poprzez rozprowadzane przez esbecję ulotki.

Dwukrotnie milicja dokonała napadów na ośrodek, za pierwszym razem zabierając 70 proc. terenu kościelnego. Za drugim razem milicja z obstawą działaczy partyjnych i ormowców, pod osłoną nocy, przeprowadziła szturmem akcję rozbijając buldożerami ogrodzenie kościelne. W napadzie brało udział ok. 3 tys. funkcjonariuszy wyposażonych m.in. w działka wodne oraz psy milicyjne. Broniących placu kościelnego parafian aresztowano, ale kaplicy pilnowanej m .in. przez matki z dziećmi, nie zaplombowano. Ks. Kołakowskiego nękano licznymi grzywnami, wezwaniami do sądu i na kolegia. Gdy zaś został osadzony w więzieniu przy Rakowieckiej, wierni ruszyli tam tłumnie, a po kilku dniach wykupili stamtąd proboszcza. Duszpasterzowi zabrano też telefon i dowód osobisty i przez kilka lat żył jak banita.

Wreszcie jesienią 1972 r. wydano zgodę na postawienie dwóch kościołów – w tym pw. Opatrzności Bożej na Rakowcu. Było to pierwsze zezwolenie na budowę w powojennej Warszawie. 8 grudnia 1979 r. Prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński konsekrował kościół pw. Opatrzności Bożej.
Przez 50 lat w parafii na Rakowcu pod okiem ks. prałata Kołakowskiego, a potem jego następców, pracowało wielu znakomitych duszpasterzy. W latach 1966-1967 jako młodziutki kapłan działał tutaj obecny przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, abp Józef Michalik.