Zmarł prof. Stanisław Rodziński – były Rektor krakowskiej ASP

W wieku 81 lat zmarł prof. Stanisław Rodziński, Rektor Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie w latach 1996-2002. Był wychowawcą wielu wybitnych artystów, cenionym malarzem, eseistą, autorytetem. Zmarł 17 lipca.

W swojej twórczości podejmował najważniejsze tematy dotyczące kwestii ostatecznych i wartości w życiu człowieka. “Z wielu ulubionych motywów w twórczości prof. Stanisława Rodzińskiego był często malowany pejzaż w półmroku, gdzie na horyzoncie widniał biały dom, jakby prześwit „tamtego świata”, jakby ostateczny cel naszej ziemskiej wędrówki…” – czytamy we wspomnieniu krakowskiej ASP.

Jak zaznaczono w kontakcie ze studentami Profesor był zawsze otwarty, życzliwy, z poczuciem humoru, tworzący warunki do rozwoju młodych talentów.

Wybitna znawczyni sztuki Joanna Pollakówna określając twórczość Rodzińskiego mianem “malarstwa bolesnego” pisała, że zarówno w jego pracach o tematyce religijnej jak i w pejzażach “pobrzmiewa ten sam głęboki, uciszony ton powagi. Tak jakby oczy malarza, odrywając się od oglądanych w wyobraźni mrocznych scen pasyjnych, by powoli przesunąć się po rozległości krajobrazu, tak bardzo były przepełnione tamtą bolesną duchowością, że niosą w sobie nadal i przelewają w kontemplowaną przestrzeń, w każdy zobaczony kształt, w kolor powietrza.”

Stanisław Rodziński urodził się w Krakowie w roku 1940. Odbył studia na Wydziale Malarstwa krakowskiej ASP. W roku 1989 uzyskał tytuł profesora, w 1992 – profesora zwyczajnego. W latach 1993–1996 był dziekanem Wydziału Malarstwa, a w latach 1996–2002 – rektorem krakowskiej ASP. Do tego samego roku piastował funkcję przewodniczącego Konferencji Rektorów Szkół Artystycznych.

W latach osiemdziesiątych wykładowca w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, od roku 1985 współpracował z Instytutem Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W latach 1991-1992 był członkiem Rady Kultury przy premierze RP, otrzymał tytuł doktora Honoris Causa wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych.

W roku 1977 był sygnatariuszem deklaracji Towarzystwa Kursów Naukowych (tzw. latający uniwersytet), w latach 1981-1989 uczestniczył w Ruchu Kultury Niezależnej, m.in. publikując w prasie podziemnej

Od lat siedemdziesiątych do 1983 (tj. do likwidacji ZPAP przez władze stanu wojennego) pracował społecznie w Związku Polskich Artystów Plastyków.

Przez kilkadziesiąt lat uprawiał publicystykę i eseistykę w zakresie sztuki publikując m.in. w „Tygodniku Powszechnym”, „Znaku”, „Więzi”, „Gościu Niedzielnym’, „Odrze”, „Kulturze” paryskiej, „Ethosie” (KUL), „Rzeczpospolitej„.

Jest autorem książek o sztuce, m.in. “Sztuka na co dzień i od święta”, “Obrazy czasu” “Dzieła – Czasy – Ludzie”, “Autoportret malarza”.

Począwszy od roku 1963 uczestniczył w ponad stu wystawach indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. w Wiedniu, Rzymie, Londynie, Stuttgarcie, Paryżu oraz w ponad dwustu wystawach malarstwa i rysunku, w wystawach sztuki polskiej za granicą, w wystawach związkowych, muzealnych i tematycznych.

Jest laureatem licznych nagród i odznaczeń. Otrzymał m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za twórczość malarską i eseistykę czy Medal Papieskiej Rady ds. Kultury „Per Artem ad Deum”.

Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą.