Zmarła zakonnica pomagająca więźniom w Dachau

W wieku 82 lat zmarła w swoim domu zakonnym w Monachium Imma Mack, zakonnica ze zgromadzenia sióstr szkolnych. Ta skromna, unikająca rozgłosu niewiasta była „cichą bohaterką”, spieszącą z pomocą więźniom hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Dachau.

– Niewiele się wtedy zastanawiałam, po prostu chciałam pomagać – powtarzała, gdy pytano ją o ten najtrudniejszy okres jej życia.
Swoją misję rozpoczęła jako 20-letnia kandydatka do zgromadzenia sióstr szkolnych we Fryzyndze. Pewnego dnia siostry posłały ją do zakładu ogrodniczego na terenie obozu w Dachau po sadzonki warzyw.
– Nie bałam się, bo nie bardzo wiedziałam, co się kryje pod pojęciem „obóz koncentracyjny” – cytuje jej słowa niemiecka agencja katolicka KNA. Jednak już podczas pierwszego „Widok był wstrząsający: setki bladych, wychudzonych mężczyzn w pasiakach i z ogolonymi głowami, ich twarze wyglądały jak wyschnięta gąbka. Wszyscy patrzyli na nas, jak na istoty z innego świata” – wspominała zakonnica.
Począwszy od tego dnia dziewczyna, wychowana w okolicach Eichstätt, w rodzinie o silnie antyhitlerowskim nastawieniu, zaczęła regularnie jeździć do Dachau. Za pośrednictwem jednego z więźniów, księdza Ferdinanda Schönwäldera, który pracował w obozowym punkcie sprzedaży na plantacji, przekazywała żywność. Początkowo jeździła pociągiem, a kiedy dworzec w Monachium został zbombardowany – 10-kilometrową odległość pokonywała rowerem, a w zimie pieszo ciągnąc sanki.
– Ci ludzie cierpieli przerażający głód – mówiła zakonnica, dla której każde wspomnienie tamtego okresu zawsze było szokiem. Podczas przygotowywania warzyw więźniowie informowali ją o cierpieniach przetrzymywanych w obozie. Pewnego dnia wsunęli jej fotografię leżącego na łożu śmierci diakona Karla Leisnera, którego jeden ze współwięźniów – francuski biskup Gabriel Picket – chciał w obozie wyświęcić na księdza. Również i w tej sprawie nie czekała ani chwili i podjęła się pomocy.
W czasie adwentu w 1944 r. s. Imma Mack przekazała ówczesnemu arcybiskupowi Monachium, kard. Michaelowi Faulhaberowi list z Dachau, zapowiadający święcenia kapłańskie w obozie. Otrzymała od kardynała odpowiedź i przekazała do obozu.
– Gdyby się to wszystko wydało, byłby koniec ze mną – powiedziała s. Muck dodając, że księdza, którego wówczas wyświęcono i dla którego narażała swoje życie, nigdy nie poznała. Ks. Leisner zmarł wkrótce po zakończeniu wojny.
Przez długi czas s. Imma Mack nie chciała wspominać o swoich przeżyciach z obozu w Dachau. Dopiero po zachętach ze strony arcybiskupa Monachium, kard. Friedricha Wettera, opublikowała książkę „Dlaczego lubię azalie”. Również późno została odznaczona za swojej bohaterstwo. W 1986 r. otrzymała Bawarski Order Zasługi, a w 2005 r. – Federalny Krzyż Zasługi Pierwszej Klasy. W 2004 r. „za odwagę i zaangażowanie w służbie pokoju i pojednania między Niemcami i Francją” została rycerzem Francuskiej Legii Honorowej. – Dlaczego mam być dumna? – pytała przy tej okazji. – Przecież to byłoby śmieszne.