Żywiec: Msza dziękczynna za beatyfikację m. Małgorzaty Szewczyk

Msza św. dziękczynna za beatyfikację m. Małgorzaty Szewczyk, założycielki zgromadzenia sióstr serafitek, odprawiona została 22 września w żywieckiej konkatedrze. Zakonnice z tego zgromadzenia od 120 lat są obecne w Żywcu.

Pod koniec XIX wieku serafitki założyły w Żywcu ochronkę dla dzieci przy ulicy Sobieskiego. Jak podkreślił w kazaniu ksiądz infułat Władysław Fidelus, służba najmłodszym i najbardziej potrzebującym to główne cele tego zgromadzenia. Siostry z tego zgromadzenia pracują dlatego na rzecz ludzi niesamodzielnych, nieuleczalnie chorych, osób starszych i upośledzonych dzieci. Siostry angażują się też w pracę jako katechetki, pielęgniarki, przedszkolanki, kancelistki, organistki.

Kaznodzieja mówił o losach żywieckiej placówki edukacyjnej prowadzonej przez serafitki. Proboszcz przypomniał wpis, który w księgach parafialnych w 1964 roku dokonał ówczesnych arcybiskup krakowski Karol Wojtyła. Podczas wizytacji żywieckiej parafii przyszły papież wspomniał o tym, że ówczesne władze państwowe odebrały siostrom serafitkom prowadzenie przedszkola, które były jedynym źródłem utrzymania. Ze względu na tę sytuację metropolita krakowski poprosił ówczesnego żywieckiego proboszcza, aby pomógł siostrom przydzielając im pracę w zakrystii. W ten sposób od prawie 50 lat siostry posługują w żywieckiej świątyni.

Msza św. odprawiona w żywieckiej konkatedrze miała bardzo uroczysty charakter. Cała społeczność parafii dziękowała za powołanie i śluby wieczyste, które złożyła w tym roku pochodząca z Żywca serafitka, siostra Felicyta Różańska.

Założycielka zgromadzenia sióstr serafitek Małgorzata Łucja Szewczyk urodziła się na Wołyniu w 1828 r. Była osobą wrażliwą na działanie Boże i potrzeby bliźnich, odważnie włączając się w pomoc potrzebującym. Przez dwa lata pracowała w Ziemi Świętej sprawując bezinteresowną opiekę nad chorymi i potrzebującymi pielgrzymami. Tam odczytała swoje powołanie jako „siostrzyczki ubogich”.

Po powrocie do Polski siostra postanowiła realizować swoje postanowienia i udała się do Zakroczymia, aby odprawić rekolekcje pod kierunkiem bł. Honorata Koźmińskiego. Opiekowała się i utrzymywała kilka staruszek: opatrywała im rany, myła je i żywiła. Nie wahała się kwestować na ich potrzeby, choć sama cierpiała niedostatek. Zakładała domy starców, ochronki, domy dziecka. Posyłała siostry do szpitali i domów ubogich.

Ostatnie miesiące życia spędziła w domu zakonnym w Nieszawie, gdzie zmarła w opinii świętości 5 czerwca 1905 r. w wieku 77 lat. Ciało jej pochowano na miejscowym cmentarzu. Od 1951 r. doczesne szczątki m. Małgorzaty znajdowały się w kruchcie kościoła serafitek w Oświęcimiu. Od czerwca br. traktowane jako relikwie, zostały umieszczone są w bocznym ołtarzu tej świątyni.

Została zaliczona w poczet błogosławionych 9 czerwca br. w bazylice Bożego Miłosierdzia w Krakowie.